Il sacerdote Don Michele Ponza nacque a Cavour nel settembre 1772, morì il 18 novembre 1846.
Un cassadör a s'era andurmisse s'un maciairon d' fen con la testa pogià s'una man, e lì dacant ai pè a l'avia so fusíl carià a quadërton.
Una levr paurosa, cöm a lo son tutte, apena ch'a l’à vdù coul caga-feu a bërluse, ai è subit piaje na fouffa ch'i'dio nen aut, e a l'a fait për scapè: ma ant coula avend osservà, ch'ël càssadör a durmia cöm na marmota su coul montruch d'erba, a l'a pià couragi, e pian pianin avsinandsie, a l’a avù la tola d'andé a balindronè antorn a coul sciop.
Chial-sì, vedend la baldansa ch'a s' pìava coula bërnuffìa d' levr, a l'è butasse a dì: «Eh! che manera ela clalì d'avnime a piè a fè; e t'chërdesto d'vote ch’i sia 'n toni, un toutblan, ch'i pia i afront për compiment? Sasto nen, ch' mi son bon, a brusete le servele ant na minuta, e fete surtì l'anima d'ant ël corp? Sasto nen ch' ël feu ch' mi t' slanso, a fa' tramblé i lion, i ours, le pantere, le jene, e i sent diavo, ch'a son pi feroci e pi furb ch' ti? Giura pastiss! i’ seu nen com im tena…»
«Puh!» la levr ai a rispost, «aussa nen tant ël nas, me amis; ch'i t' ses ant un eror, ma bel gross; e i t'assicuro, ch' tutte toe bravade a fan nen scapè un gat.
Coul ch'noi i temoumo a l'è to padron, lolì a l'é vera, ma solament fin ch'a stà dësvià: ma s'a fa tant d'andurmisse, ciarea, soure maschre; to feu a l’à pi gnun efet, e i të spuomo a doss alegrament.»
La moralità d' sta faula a sauta tant a j'eui ch'a fa nen da bsogn dë spieghela.