(ëd Wièrm Bòrda)
Canta Bagneul la toa canson giojosa
mè bel pais vësti a festa,
la toa coron-a 'd montagne
a s'arvërdis ënt la prima,
novela sorzis ëd vita.
Su Rumela e Frioland l'ultima fiòca,
sbërgiairà dai raj già pì caud dël sol,
cala, artornand soa mare, l'eva,
cantëttiand giù për cianaj e cianalòt
a 'ngrossé Gran-a, Lusèrna, e Infërnòt.
Da j'autre sorzis, ij bialotin
a pijo n'andi 'dcò lor,
pì aleghër, pì ciaciarin.
Dai pomé e prussé
përsié e cërsere
'nghirlandà a festa,
dai castagné e da j'autri èrbo dël bòsch,
già tuti fojà,
che 'ncreuso soe rèis
ënt la tèra dle toe rive fiorie
a s'ausa na melodia 'nciarmanta,
a l'é 'l cant dj'osej
che 'dnans a sto miracol
auso le lor canson
a Chi tut sòn a l'ha creà,
eufrendie a ti coma obada.
Ël mè intim a s'ëmpis ëd tut sòn
e 'l mè cheur as buta a canté,
'dcò chèl con lor,
ël sò amor për ti ò mè bel pais.
Ó mia amà patria cita
coma it l'hai stantate 'nt ij di dla lontanansa!
Ó tèra mia benedia che it l'has acojù ij mèi vej
che 'n ti ora deurmo la seugn beà!
Dé, fà che cand a-i arivrà l'ora mia
mi i peussa deurmi aranda a lor,
ënt ël sen ëd chila,
cunà da la dossa melodia
'd coste toe creature;
fin-a al di dël nòst rësvej.